چه حرف های زلالی که رودهای روانند

چه حرف های زلالی که رودهای روانند
چه نورها ، چه سخن ها که با تو در جریانند

چه چشمه های حیاتی که از لب تو تراوید
چه مهربان کلماتی که آفتابْ نشانند

بیا و خطبه بخوان بر فراز منبر تاریخ
که واژه های تو نهج البلاغه های جهانند

اگر نگاه جهانی به دستخط تو باشد
اشاره های تو مولا ، هنوز نامه رسانند

غزل به سجده میفتد در آستان کلامت
که جمله های قصار تو قلّه های زبانند

هزار دفتر اگر سیّدِ رضی بگشاید
ثنای مرتبه ات را چکامه ها نتوانند

تو کیستی که شبیهت نیامده است به عالم
تو کیستی که برایت نبوده هیچ همانند

تو بوترابی و آن نفحه های در کلماتت
به قلب ها همه نور و به جسم ها همه جانند

قدم گذار در این کوچه های حزن و خموشی
که گام های تو بر خاک مرده چون ضربانند

چنین که درگهِ تو ذرّه پرور است در آفاق
بعید نیست مرا هم به آسمان برسانند

شاعر : فائزه زرافشان